Er zijn momenten in de sport die de competitie overstijgen – momenten die de menselijkheid achter de atleten benadrukken. Zo’n moment speelde zich af aan de finish van De Brabantse Pijl van 2025, waar Wout van Aert een hartverwarmend gesprek had met Remco Evenepoel en hem feliciteerde met een inspirerende terugkeer in de wielersport na een carrièrebedreigende blessure.
De 25-jarige Evenepoel had niet meer gekoerst sinds een vreselijke crash in december 2024, toen hij bij een trainingsongeluk meerdere breuken, gescheurde schouderbanden, een ontwrichte sleutelbeen en longkneuzingen opliep. Velen twijfelden eraan of hij ooit nog in topvorm zou komen – of überhaupt nog zou terugkeren. Maar op 18 april, voor een aanmoedigend Belgisch publiek, maakte Evenepoel een einde aan alle twijfels met een moedige prestatie die eindigde in een overwinning – zijn 60e overwinning als prof, en misschien wel een van zijn meest betekenisvolle.
Toen hij met uitgestrekte armen en emotie op zijn gezicht over de finishlijn kwam, was Van Aert de eerste renner die hem begroette. In plaats van teleurgesteld te zijn over zijn tweede plaats, reed Van Aert rechtstreeks naar Evenepoel toe, omhelsde hem en sprak oprechte felicitaties uit. Het moment was kort, maar krachtig – een blijk van respect tussen twee van Belgiës grootste moderne renners.
“Wat je vandaag hebt gedaan is ongelooflijk”, zou Van Aert tegen hem hebben gezegd. “Welkom terug, kampioen.”
Fotografen legden de emotionele uitwisseling vast en binnen enkele minuten ging de foto van de twee omhelzingen viraal – een symbool van sportiviteit en nationale trots.
Evenepoel, duidelijk ontroerd door Van Aerts gebaar, erkende tijdens de persconferentie na de wedstrijd hoeveel het voor hem betekende.
“Wout had dat niet hoeven doen, maar het laat zien wat voor persoon hij is”, zei Evenepoel. “We strijden tegen elkaar, we willen winnen, maar momenten als deze laten zien dat we elkaar ook steunen. Vooral als we allebei België vertegenwoordigen in de grootste koersen.”
Voor Van Aert ging het die dag nooit om in de schijnwerpers staan. De renner van Jumbo-Visma, die zelf werkt aan een topvorm voor de Ardennen en de Tour de France later dit jaar, begreep de ernst van Evenepoels comeback.
“Ik heb zelf ook blessures gehad”, zei Van Aert. “Maar wat Remco heeft doorstaan – maandenlang uit de roulatie zijn, herstellen van zo’n trauma – om vervolgens meteen terug te komen en te winnen? Dat is buitengewoon. Zoveel kracht kun je niet veinzen.”
De overwinning was niet alleen een persoonlijke triomf voor Evenepoel – het was een nationaal moment. Fans langs de route en thuis kijkend, waren vol ontzag toen de Olympisch kampioen en regerend wereldkampioen tijdrijden bewees dat tegenslag hem alleen maar sterker had gemaakt. De aanblik van Van Aert, het andere Belgische wielericoon, die deze prestatie eerde, maakte het alleen maar sterker.
“Het is makkelijk om rivalen te zijn”, merkte een Belgische commentator op televisie op. “Maar er is iets heel bijzonders nodig om rivalen te zijn en toch elkaars succes te kunnen delen.”
Na de wedstrijd hintte Evenepoel naar wat er komen gaat: Amstel Gold, de Waalse Pijl en een terugkeer naar Luik-Bastenaken-Luik, die hij al twee keer eerder won. Maar wat de uitslag ook wordt, 18 april zal een mijlpaal blijven in zijn reis – een dag waarop hij zichzelf en de wereld bewees dat hij terug is.
En dankzij een nederig moment met Van Aert is het een dag die niet alleen herinnerd zal worden vanwege de overwinning, maar ook vanwege de band die het tussen twee kampioenen benadrukte.
“We dragen allebei de last van de verwachtingen van een natie”, zei Evenepoel. “Maar op momenten zoals vandaag voelt het alsof we elkaar ook dragen.”
