Staand op het podium van de Velodrome van Roubaix, onder de modder en met tranen in zijn ogen, bracht Mathieu van der Poel een van de meest emotionele eerbetoon na de wedstrijd in de recente wielergeschiedenis. Na een dominante solo-overwinning in Parijs-Roubaix in 2025 droeg de Nederlandse superster zijn overwinning op aan de nagedachtenis van zijn overleden grootvader en wielerlegende Raymond Poulidor.
“Deze overwinning… betekent meer voor me dan woorden kunnen beschrijven,” begon Van der Poel, zijn stem brak toen het publiek in applaus uitbarstte. “Ik wil de overwinning van vandaag opdragen aan iemand heel bijzonders – iemand die de renner en de man die ik vandaag ben heeft gevormd. Deze is voor mijn grootvader, Raymond Poulidor.”
Het eerbetoon droeg de last van generaties. Poulidor, vaak “de eeuwige tweede” genoemd, was een Franse nationale schat. Hoewel hij tijdens zijn Tour de France-carrière nooit de gele trui droeg, werd hij een symbool van uithoudingsvermogen, nederigheid en stille kracht. Zijn overlijden in 2019 liet een blijvende leegte achter in de wielerwereld – en in Van der Poels hart.
“Ik ben niet alleen opgegroeid met verhalen over hem – ik ben met hem opgegroeid”, vervolgde Van der Poel. “Zijn aanwezigheid, zijn kalme advies, zijn passie voor wielrennen… ze maakten allemaal deel uit van mijn jeugd. Hij zette me nooit onder druk, maar hij geloofde in me. Hij geloofde dat ik nog verder kon gaan dan hij.”
Van der Poel, nu een van de meest veelzijdige renners van zijn generatie, voegde nog een monument toe aan zijn groeiende palmares. Toch was het duidelijk dat deze overwinning in Parijs-Roubaix – de brute “Hel van het Noorden” – een andere betekenis had. Het was persoonlijk.
“Wanneer ik het moeilijk heb in een wedstrijd – wanneer de pijn ondraaglijk aanvoelt of het gat te groot lijkt – herinner ik me wat hij altijd tegen me zei: ‘Blijf vechten, Mathieu. Wielrennen draait om het hart, niet alleen om de benen.’ Die woorden galmden vandaag door mijn hoofd, vooral op de Carrefour de l’Arbre. Ik had het gevoel dat hij er gewoon naast me stond.”
De 30-jarige sprintte er solo vandoor met nog meer dan 50 km te gaan en overwon de beruchte kasseistroken met een moed en finesse waar Poulidor trots op zou zijn geweest. Tegen de tijd dat hij de iconische wielerbaan bereikte, was de overwinning zo goed als bezegeld – maar zijn viering was er geen van triomf. Het was van liefde en herinnering.
“Ik weet dat hij er fysiek niet bij is,” zei Van der Poel, terwijl hij omhoogkeek. Maar ik voelde hem bij me – elke kilometer, elke steen, elke ademhaling. En toen ik over de finish kwam, racete ik niet alleen voor mezelf of mijn team. Ik racete voor hem. Voor zijn nalatenschap. Voor alles waar hij voor stond.
Het emotionele moment resoneerde door de hele wielerwereld. Fans, mederenners en journalisten applaudisseerden op sociale media voor Van der Poel, niet alleen voor zijn briljante rit, maar ook voor zijn ontroerende eerbetoon aan een man die zoveel levens heeft geraakt.
“Papa, deze is voor jou,” besloot Van der Poel. “Ik hou van je. En ik hoop dat je, waar je ook bent, lacht. Want je kleinzoon heeft vandaag de hoogste trede bereikt.”
