Daan Soete en Wout van Aert delen een band die teruggaat tot hun jeugd, gebaseerd op hun gezamenlijke passie voor veldrijden. Zelfs vandaag de dag traint het duo nog regelmatig samen. In de podcast Live Slow Ride Fast haalde Soete met plezier herinneringen op aan hun jeugd, en vertelde hij verhalen over racen, vriendschap en hun vormende jaren in de sport.
Het begin van een levenslange vriendschap
Soete en Van Aert komen allebei uit Herentals en kruisten elkaar voor het eerst tijdens een lokale jeugdwedstrijd. “De eerste wedstrijd waaraan ik tegen Wout deelnam, was slechts tien minuten rijden van mijn huis”, vertelde Soete. “Ik zat toen op een mountainbike, terwijl Wout al een echte veldritfiets had. Hij won en ik werd tweede. Hij zat in een klein jeugdteam en mijn ouders vroegen of ik ook mee mocht doen. Vanaf dat moment werden we beste vrienden. We waren pas negen jaar oud.”
Ze waren toen technisch gezien te jong om deel te nemen aan officiële wedstrijden in België, dus reisden ze vaak naar Nederland om te racen. “Elke week raceten we ongeveer vijftien minuten”, zei Soete. “Daarna keken we naar de oudere renners in actie. We raceten zelfs tegen namen als Mathieu van der Poel en de gebroeders Sweeck toen we nog heel jong waren.”
Passie voor veldrijden schiet wortel
De liefde van het duo voor veldrijden reikte verder dan de wedstrijden. Ze woonden dicht bij elkaar en hadden weinig lokale leeftijdsgenoten die geïnteresseerd waren in de sport, dus ze creëerden hun eigen veldritparcoursen om te oefenen. “We kwamen elke woensdag bijeen, bij mij thuis of bij Wout, en bouwden parcoursen”, herinnert Soete zich. “Ik woonde vlak bij een bos, dus we maakten zandgedeelten. Natuurlijk werd het zand snel hard, het was niet zoals echt strandzand. Maar het was onze passie.”
Bart Wellens, een voormalig veldritkampioen, diende als hun inspiratie. “Bart Wellens was onze held, hij woonde maar een kilometer verderop,” zei Soete. “We belden bij hem aan en vroegen om reservesokken of tubes om mee te oefenen. Soms gaf hij of zijn vader ons wat we nodig hadden. Dat zijn gekoesterde herinneringen.”
Soete schreef een groot deel van hun professionele succes toe aan mentoren als Kris Wouters, de teamleider bij Telenet-Fidea tijdens hun juniorjaren. “Zonder Kris Wouters waren Wout, Quinten Hermans en ik misschien nooit prof geworden,” gaf Soete toe. “Hij hield ons gedisciplineerd, vooral tijdens jeugdkampen op Mallorca. Op 16-jarige leeftijd had het zonder iemand als hij wel eens uit de hand kunnen lopen, en zelfs toen verlegden we soms onze grenzen.”
Een van die herinneringen betrof hun teambaas Hans van Kasteren. “Tijdens elk kamp mochten we één avond zo veel drinken en feesten als we wilden. Hans betaalde de kosten, maar Kris was niet blij: hij wilde dat we om middernacht terug waren. Dus wat deden we? We dronken zoveel als we konden in twee uur. Terugkijkend ben ik blij dat ik die wielerperiode heb meegemaakt, hoewel het moeilijk is om je voor te stellen dat zoiets tegenwoordig nog gebeurt.”
Van Aert keert terug naar vorm
Onlangs behaalde Wout van Aert zijn eerste veldritzege van het seizoen in Gullegem, door Belgisch kampioen Eli Iserbyt te verslaan in een spannende finale. Met de focus op de komende voorjaarsklassiekers heeft Van Aert een beperkt veldritprogramma gepland, met onder meer wereldbekerwedstrijden in Dendermonde (5 januari), Benidorm (19 januari) en Maasmechelen (25 januari).
Voor Soete en Van Aert onderstreept hun gedeelde geschiedenis de diepe band en het wederzijdse respect dat hen door de hoogtepunten en dieptepunten van hun carrière heeft gedragen. Hun verhaal is een bewijs van vriendschap, mentorschap en een levenslange passie voor veldrijden.
