In de professionele wielerwereld hebben weinig renners zo’n onuitwisbare indruk achtergelaten als Mathieu van der Poel. Bekend om zijn explosieve kracht, tactische intelligentie en vermogen om te schitteren in het veldrijden, wielrennen en mountainbiken, heeft het Nederlandse fenomeen wereldwijd de harten van fans veroverd. Maar achter de overwinningen en regenboogtruien schuilt een bescheiden begin – een begin dat Van der Poel diep koestert. In een recent interview vertelde de wielersuperster openhartig over zijn eerste dagen bij Alpecin-Deceuninck en beschreef hij de ervaring als “een die ik nooit meer snel zal vergeten”.
Van der Poels reis bij het team begon in 2011, toen het een relatief bescheiden team was dat koerste onder de naam BKCP-Powerplus. Van der Poel was destijds nog een junior renner en moest omgaan met de verwachtingen die verbonden waren aan zijn legendarische familietraditie – zijn vader, Adri, was wereldkampioen wielrennen en zijn grootvader, Raymond Poulidor, was een van de meest geliefde renners in de geschiedenis van de Tour de France.
“Natuurlijk droeg ik de last van mijn naam. Mensen verwachtten dat ik zou presteren vanwege mijn familie, maar toen ik bij dit team kwam, behandelden ze me als een zelfstandig persoon”, herinnert Van der Poel zich. “Dat betekende alles voor me. Het stelde me in staat om te groeien zonder angst om te falen.”
Mathieu herinnert zich zijn eerste trainingskamp met het team in Spanje nog levendig. “Ik was jong, onzeker en nerveus”, zegt hij lachend. “Ik wist niet zeker of ik erbij zou horen, maar op de tweede dag maakte ik grapjes met de staf, reed ik naast de oudere renners en besefte ik dat dit team iets speciaals had: een gevoel van eenheid en ambitie.”
Die eerste trainingskampen waren verre van glamoureus. Het team miste de luxe van enorme volgwagens, vijfsterrenhotels of de luxe faciliteiten die de WorldTour-giganten wel hadden. Maar wat ze aan luxe misten, compenseerden ze met lef, loyaliteit en een underdogmentaliteit die hun toekomst zou bepalen.
“We reden op tweedehands fietsen, sliepen met twee personen op één kamer en aten elke avond pasta”, zei Van der Poel. “Maar we geloofden in elkaar. We reden niet voor de krantenkoppen – we reden voor trots, voor elkaar en voor de droom dat we het ooit tegen de besten zouden opnemen.”
De droom begon snel vorm te krijgen. Naarmate Van der Poel veldritoverwinningen behaalde en zijn reputatie opbouwde, groeide ook het team in aanzien. Omgedoopt tot Corendon–Circus en uiteindelijk Alpecin–Fenix, was de organisatie rond Van der Poel gebouwd – die zijn ambities in verschillende disciplines voedde en hem in staat stelde de identiteit van het team vorm te geven.
“Niet veel teams zouden een renner zoals ik hebben gesteund – iemand die het hele jaar door van discipline wilde wisselen”, gaf hij toe. “Maar dit team gaf me tegelijkertijd vrijheid en structuur. Ze geloofden in mijn veelzijdigheid, en dat geloof heeft me gemaakt tot de renner die ik vandaag ben.”
Van der Poel noemde zijn emotionele debuut in de Ronde van Vlaanderen in 2019 een cruciaal moment – niet alleen voor hem, maar voor het hele Alpecin-Fenix-project.
“We moesten niet voor de winst strijden. Mensen zagen ons nog steeds als een wildcardteam. Maar die dag lieten we zien dat we erbij hoorden. We lieten de wereld zien dat we het konden opnemen tegen de grote namen. Ik herinner me dat ik uitgeput maar trots over de finish kwam – trots op hoe ver we waren gekomen.”
Die trots werd in de jaren die volgden alleen maar sterker. Monumentale overwinningen in de Ronde van Vlaanderen, Strade Bianche, Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix – allemaal met Alpecin-Deceuninck – bevestigden Van der Poels plaats in de geschiedenisboeken. Maar hij herinnert mensen er snel aan dat elk podium, elke veroverde kasseien, voortkomt uit die begindagen van opoffering en geloof.
“De festiviteiten zijn nu luider, de trofeeën groter, maar het gevoel is hetzelfde,” zei hij met glinsterende ogen. “Het zijn dezelfde mannen achter de schermen. Dezelfde monteurs die mijn lekke banden repareerden toen ik 18 was. Dezelfde soigneurs die tot laat opbleven om mijn spullen te wassen in een piepkleine hotelbadkamer. Dat soort loyaliteit… daar hangt geen prijskaartje aan.”
Van der Poel dacht ook na over de emotionele steun die hij van teamleden kreeg tijdens moeilijke periodes – waaronder blessures, valpartijen en het verlies van zijn geliefde grootvader, Raymond Poulidor.
“Er was een avond na een zwaar verlies waarop ik in de teambus instortte. Ik had het gevoel dat ik iedereen had teleurgesteld. Maar in plaats van stilte of verwijten kreeg ik een knuffel van mijn coach en een warm bord eten. Dat is wat dit team anders maakt. We zijn in de eerste plaats een familie, in de tweede plaats een team.”
Nu, als kopman van Alpecin-Deceuninck en een wereldwijd wielericoon, zet Van der Poel zich meer dan ooit in om jonge renners te helpen hun weg te vinden – net zoals het team dat ooit voor hem deed.
“Ik zeg ze: haast je niet. Jaag de schijnwerpers niet na. Focus op je vak, omring jezelf met de juiste mensen en vergeet niet waar je vandaan komt. Dat is wat me met beide benen op de grond houdt.”
In een wielertijdperk waarin commerciële druk en teampolitiek vaak loyaliteit en passie overschaduwen, is Mathieu van der Poels voortdurende toewijding aan Alpecin-Deceuninck een zeldzame en verfrissende herinnering aan wat er echt toe doet in de sport.
“Dit team gaf me een kans toen anderen dat niet deden. Ze geloofden in een jongen met grote dromen en vieze schoenen,” glimlachte hij. “En daarom zal ik altijd met hen meerijden – niet alleen met mijn benen, maar ook met mijn hart.”
En terwijl fans over de hele wereld hem aanmoedigen in het peloton, draagt Van der Poel niet alleen de last van zijn nalatenschap en verwachtingen met zich mee, maar ook de warmte van een reis die begon met een sprong in het diepe en uitgroeide tot iets onvergetelijks.
